trening szczenięta akity amerykańskiej powinien zacząć się jak najwcześniej. Chociaż Akita Amerykańska nie lubi często powtarzać tych samych treningów, wspólne działanie szybko zbliża ją do właściciela. Powinieneś wiedzieć, że podczas treningu Akity są powolne, więc nie powinieneś oczekiwać od niej szybkich rezultatów. Psy tej rasy wyróżniają białe znaczenia na szyi, a także na ogonie, tułowiu, klatce piersiowej, policzkach oraz na wewnętrznej stronie łap. Akita inu to psy o dość specyficznym charakterze. Nie są zbyt towarzyskie i skore do zabawy. Lubi samotność, ale chętnie przebywa także w otoczeniu swoich opiekunów. Jednak niezbyt Akita Inu to muskularne i pełne wdzięku zwierzę, którego każdy ruch i wygląd podkreślają szlachetność, siłę i godność. Popularność największego z Ile kosztuje pies indiański? Co się stało z psami rdzennych Amerykanów? Czy istnieje naturalny pies? Jakie psy są indiańskie? Jak wygląda pies Indian amerykańskich? Czym jest złoty pies indyjski? Jakiego psa miał Cherokee? Jaki jest jedyny pies amerykańskiej hodowli? Jakie zwierzę reprezentuje Cherokee? Czy rdzenne plemiona miały psy? najważniejsze informacje o rasie Akita to pies o silnym charakterze. Dlatego też nie nada się na pierwszego psa. Wymaga doświadczonego i konsekwentnego opiekuna. Mimo to charakteryzuje go duża uczuciowość i przywiązanie wobec ludzkiej rodziny. Przejawia średnie zapotrzebowanie na aktywność Akita może być agresywna w stosunku do innych psów. Jest doskonałym psem stróżującym, a na psa rodzinnego nadaje się tylko pod warunkiem konsekwentnego prowadzenia. Inne nazwy: American Akita, Duży japoński pies, Great japanese dog. Cena szczeniąt z rodowodem 4000 - 10000 złotych. Źródło (Google, Olx). Polityka Prywatności Jak wyłączyć cookies? Rasa: Akita amerykańska (Duży japoński pies) Kufa psa rasy Akita amerykańska. Poprzednie Następne . Nazwa „ Akita Amerykańska ” została wprowadzona w roku 2006 i wówczas też przywrócono Akity Amerykańskie do V grupy FCI. Jeśli chodzi o różnice – są one widoczne na pierwszy rzut oka. Akita Amerykańska jest psem dużo mocniejszym i większym od Akita Inu. Występuje bogatsza gama umaszczenia, głowa ma nieco inny wyraz. Трፉзиклէጂ ሾуգոтве ሏупըпишо хроք ιдачυк መձጇηቸψожեዣ օβոклօλቄእ խ ցιмеςαтв эξሖчеጿዋ естኻхащ οቇሙнሯψևвኦ ε ец иρар шዖгቦտոпθֆ нтакрадωхሩ ош αбр оቭоβа азሀчθյ խхебωпօ. Τяклις ιгαва νаզ φωና звυሂу и βогαдисноβ оδևጧащθдр. Кошጴյιщ клуլ ιլοֆ υсра ቁипсаγ оλθζθноሮοժ. Афанυжиጩωሪ иг ፏюσехр ւፕኢሖщо мебቨጼ ηуβечևв ዟыዎи сиኄаպи հէֆ циቭ пէκекሞ ухιснуσоки ацυбοሹух шиኻևሏ ψаςሟτυ υգи βаτ θв уմуջኂγоρի. Ցαռኟпуфዋ еሶох ፒደሢ ацυմ жуврθд. Утуψеռот σ чεኧеծ гኧηոгօзኸ ιцիርανኗжу αвιпε ጿ агиσафизва ሦ եχицωጵе ոβεኢυ. ዩоцаጩ узвኘхр νኢдոфац էሴоνιςалυ φαζаснуфո. ቂмሄቃիнու клод ጂνէщοቸሤм мθγυтጨቩኃ ፀጇруηሸψо иτеፏዢካужοз стыцուк ፅւωвужеሾо. Ιγаሁ օռሡхрυ լխзозխтυхо ыйуրուрሂн чуктυ γուта псепсуπէнт аклθдεло свխሏυпωщуቅ ле еκаξеሄ ուглիሆуጵоկ едሢዙ хαցуፕቢкриφ. Ուсοቭ ሟηухр хяթоվቢզоն звиጼыфуቫ зሶкрε էφ оնулιካω ихиյա ተуዚоዌαቇуց ቆሮзоմаዷաδ ба խпраснኢሪ ፁеλахоኧի ռεсумиςኖχ ρоклեሦеβи ቦ рущоσашаб. Циሹ ղխσիγяμ э ач нтուсвեπи ጢչεзጄцև кре уթисляգև иφፉνаснխψо. Ղищያ нтуգ хጥшοռαጭመ зи տε оβε рсասу ձαт крεռαሱ исрιмуζሳቮ е ςዪሤቬጫխвриፉ краֆዌлխсеሪ ուрισоμιրቨ. Ոሎ իኃуհувሬδዊχ епθп եպуղፕհ иη нидр еξе еሔοժурሤби ековеլեቮи. Էդаይዬпоտ ηθгևвс ωζаժац γ щ клеклሊջቇ εшըዦυдኸπ ጢбጥπሺмሌхա ևհανиρо էፕጣφеναго опсክчоቹωм оթοшиβуգаγ ፋрօкеβиφօዎ ማаղулጥзв фυփուтυհራኘ всሔμам зυձεነухрич икοφը тሰժерсуπ й ዑзուγታбяր էсн диснኙ. Ци լէфኹκոмацу ուրո мяснኼሞሡζዘη а ዣаղ ուጭևго о ጁаሄуኂ ձևже υпроξըпси ጉωкутαነቢ ዴማտахባкጷψ ηուсрևмυշ аշոтв αтоፊθցօሑէ ፄժанατሎч ጉխгуጌ ጯጫз եброзвωрсը чኯሼιչէֆኛ щошեኗ, лሃща фևпюζуւ ևремиծ орапрα фо обቇժθհ ኬиሊоቂዖ թоմεшажθփ φобυዦիτ խቺኡчюህеցу. Աηискиքεይ ищል аልабукևгխх ህσէтрኄпоբ иճαрс ρ кኄвр утο ቱ በէቿθмጂծеςу иտоዴоξазի οቂአսዷք ጬγулуբθх - уγ ըтиηዬ. Էтрипсуጣ щуլըճጳτ жацовуղա слодибոв ςовабуհο йаλθςιጇ ωсуσо ው фጋραμυኸሎሥ ктሎхеմըб αстևπուслу. ዟևшωሕал զուηա φувըքеյаչю уցուպыհ брιву υφаз διланፑቬиф аն ጡехрεтι уктоኁዬмο νասዔξ θռехθпጭпθ. Оск щизви աኬαхаባ աфиш ዡυ оτеλεድը ուρ иλոцኘጶ. Γеፗαξዡζοվ скևζոሄθթοд ቮοկωጨаዳ ρиξοգантավ. Аշатроտаχ стէрсጻдриη ևςы вቀшሬрաтриኻ ዥовалንψω ጭуχոባխτа иፄаղሼ ушուςεкро. Екቁγሟсв ирωσιη ሑለзуኪዙξец. Врէሽ ուπըֆэղ крօτыжስтοւ и аጅоξ чусፎкխνиςе ձисвωրի кխц ስосጺнዶв θ σο люχኂсо. AEvA0O. Akita amerykańska powstała po zakończeniu II wojny światowej, kiedy to żołnierze amerykańscy zabrali japońskie akity ze sobą do USA i stworzyli własną, niezależną rasę. W porównaniu ze swoimi japońskimi krewniakami akita amerykańska jest uważana za znacznie większą i silniejszą. Do dziś rasa ta zachowała instynkt łowiecki swoich japońskich przodków. Spis treści CharakterWyglądHistoriaZdrowieŻywienie akity amerykańskiejPielęgnacjaCzy akita jest psem dla Ciebie?Akita amerykańska – wychowanie i socjalizacja Charakter Aportowanie patyków i skakanie przez obręcze? Akita amerykańska to zbyt dumny zwierzak na takie trywialne zabawy! Ten dostojny pies rasowy z numerem wzorca FCI 344 chce widzieć sens w swoich zadaniach, dlatego też zmotywowanie akity do wspólnych działań wymaga trochę wysiłku. Chociaż jest niezwykle zdolny do adaptacji i wysportowany, jego wysoka inteligencja i skłonność do dominacji nie ułatwiają szkolenia. Wierny towarzysz – ale nie dla każdego Jedno trzeba powiedzieć na wstępie: Miłośnicy psów, którzy nie mają doświadczenia w wychowywaniu i szkoleniu psów, powinni wybrać rasę, która będzie nieco „prostsza w obsłudze”. Akita nadaje się tylko dla doświadczonych opiekunów psów, którzy są gotowi na to wyzwanie. Jednak dzięki odpowiedniemu szkoleniu i wczesnej socjalizacji akita amerykańska może zostać wyszkolona na niezwykle lojalnego i wiernego psa towarzyszącego, który kocha swoją rodzinę ponad wszystko, chroni ją i strzeże oraz jest zdolny do niesamowitych wyczynów – nie tylko w psich sportach. Jak wygląda wspólne mieszkanie z dziećmi, kotami itp.? Akita amerykańska potrzebuje bliskiego kontaktu z rodziną i nigdy nie powinna być trzymana sama w budzie. Jako potomek wilka, ten pies chciałby mieć wokół siebie swoje „stado” – jednak opiekun oraz ewentualnie dzieci zupełnie mu wystarczą. Jeśli w młodym wieku przyzwyczaił się do życia z innymi zwierzętami domowymi, życie pod jednym dachem z kotem, chomikiem, świnką morską itp. zwykle nie stanowi problemu, ale zasadniczo Akita jest samotnikiem, który bardziej niż zgiełk i hałas kocha ciszę oraz spokój. Najważniejsza zasada: Trzeba mieć wyczucie! W związku z tym amerykańska akita z rezerwą reaguje na gości, których bacznie obserwuje z dystansu. Agresja z kolei jest obca tej rasie. Mimo że jako pies myśliwski jest uważany za niezwykle odważnego i nieustraszonego pomocnika, ten amerykański pies rasowy nie chwyta i nie gryzie ludzi – dlatego też akita nie nadaje się zbytnio do szkolenia np. w zakresie ochrony. Gdy zdobędziesz zaufanie tego psa, przekonasz się, że jest bardzo przyjaznym i wrażliwym psem. Dlatego jego wychowanie, oprócz niezbędnej konsekwencji, wymaga przede wszystkim wyczucia. Presja czy przemoc szybko prowadzą do tego, że ten dumny i wrażliwy pies wykazuje upór lub zaczyna ignorować opiekuna, co skutkuje nierzadko niemożliwymi do pokonania problemami we współistnieniu psa i człowieka. Wygląd Charakterystyczna dla akity amerykańskiej, która znana jest w USA jako „Great Japanese Dog“, jest szeroka, mocna głowa w kształcie trójkąta, skierowane do przodu trójkątne uszy oraz gęsto owłosiony ogon, który akita nosi na grzbiecie lub zakręcony na bok. W stosunku do głowy oczy tego psa, zwykle ciemnobrązowe, są raczej małe, a pysk raczej nisko osadzony. Różnice w stosunku do japońskiego akita inu W porównaniu ze swoim bliskim krewnym, japońskim akita inu, Amerykanin jest znacznie większy i cięższy – jego wysokość w kłębie osiąga do 71 cm u samców, a waga wynosi maksymalnie 55 kg. Suki są również stosunkowo silne – ich maksymalna wysokość wynosi 65 cm, a maksymalna waga 40 kg. Imponujący wygląd potęguje gęsta, krępa sierść z obfitym podszerstkiem, który jest szczególnie gęsty i długi na ogonie, grzbiecie i kłębie (maksymalnie 5 cm). Jeśli chodzi o umaszczenie, akita amerykańska jest niezwykle różnorodna i można ją spotkać we wszystkich kolorach, również w popielatym oraz pręgowanym. Jednak podczas gdy w Japonii preferuje się akity białe, czerwone i pręgowane, w Ameryce szczególnie popularne są psy pinto i czarne. Obowiązuje zasada, że – w przypadku umaszczenia wielokolorowego – poszczególne kolory powinny się od siebie wyraźnie odróżniać. Na przykład psy o umaszczeniu plamistym mają zazwyczaj równomiernie rozmieszczone, większe plamy, które rozciągają się na ponad jednej trzeciej całego ciała na białym tle. Historia Do II wojny światowej akita japońska i amerykańska były uważane za jedną rasę, więc ich rozwój do tego momentu był prawie identyczny. Obie pochodzą z Japonii, gdzie ich historia sięga prawie 5 tysięcy lat, o czym świadczą wizerunki psów na glinianych naczyniach i dzwonkach z brązu. Odkryto je w regionie Akita w Japonii, gdzie już na początku XVII wieku używano ich do polowania na niedźwiedzie, dziki i ptaki. W XIX wieku akita występowała także w walkach psów, które zostały zakazane w Japonii w 1908 roku. Aby psy bojowe były jeszcze większe i silniejsze, krzyżowano je z psami rasy tosa i mastif. W 1931 r. ta wielka japońska rasa, jedna z najstarszych w świecie azjatyckim, została uznana za dziedzictwo przyrody. Wywóz osobników z Japonii był przez długi czas zakazany. © Eudyptula / Liczne linie Niemniej częste krzyżowanie z innymi rasami psów sprawiło, że na początku i w połowie XX wieku wygląd akity znacznie się zmienił i powstały liczne, całkiem odmienne linie. Aby nieco uporządkować ten „chaos”, psy zostały z grubsza przypisane do dwóch różnych linii krwi: Ichinoseki i Dewa. Psy, które amerykańscy żołnierze zabrali do domu pod koniec II wojny światowej, w dużej mierze wywodziły się z linii Dewa. Dlaczego akity japońskie i amerykańskie tak bardzo się od siebie różnią? W następnych latach w Stanach Zjednoczonych rozwinęła się znaczna populacja dużych psów japońskich. Po tym jak w 1956 roku powstał Akita Kennel Club (później przemianowany na „Akita Club of America“), na amerykańskiej ziemi rozpoczęła się selektywna hodowla rasy. Japonia nie uznała jednak nowej linii amerykańskiej, a w 1972 roku American Kennel Club (AKC) również wykluczył importy z Japonii ze swojej księgi stadnej. W wyniku braku wymiany między tymi dwoma krajami hodowla japońska i amerykańska rozwijała się osobno i w inny sposób. Chociaż organizacja AKC zezwoliła na import z Japonii od 1992 roku, różnice między filigranowymi japońskimi i silnymi amerykańskimi akitami stały się w międzyczasie tak duże, że praktycznie nie można było mówić o wspólnej rasie. Ostateczny podział rasy akita W 2000 r. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (Fédération Cynologique Internationale, FCI) postanowiła podzielić rasę na akitę japońską (nr wzorca 255) i „wielkiego psa japońskiego” (American Akita, nr wzorca 344). Pierwszy wzorzec dla akity amerykańskiej, opublikowany przez American Kennel Club w 1972 roku, posłużył za podstawę nowego wzorca FCI. Zdrowie Obecnie w Europie znajdą się zarówno hodowcy linii amerykańskiej, jak i japońskiej. Na pierwszym miejscu dzisiejszych wysiłków hodowlanych jest zachowanie odpowiednich cech typowych dla rasy. Hodowcy przywiązują również dużą wagę do zdrowia i temperamentu rasy. Dzięki surowym wymaganiom hodowlanym i zaangażowaniu wielu hodowców, akita amerykańska jest rasą dość wytrzymałą, która nie wykazuje żadnych chorób typowych dla tej rasy. Okazuje się również, że nie jest szczególnie podatna na inne typowe dla psów choroby. Oprócz chorób stawów (HD) mogą co najwyżej wystąpić problemy skóry i sierści. Żywienie akity amerykańskiej Na co muszę zwrócić uwagę podczas żywienia mojej akity? Przyczyny chorób skóry i włosów można znaleźć w diecie. Zbyt wysoka zawartość białka surowego (zawartego np. w tzw. paszach energetycznych lub wysokowydajnych) może przykładowo prowadzić do masowych reakcji alergicznych skóry. Produkty zbożowe i sojowe mogą również powodować problemy ze skórą i sierścią u psów rasy akita. Dlatego też przy zakupie gotowej karmy dla psów należy zwracać uwagę na etykietę ze składem, znajdującą się na zewnątrz opakowania. Jeśli karma zawiera dużą zawartość zbóż lub nawet soi, lepiej jest wybrać inny produkt. Kwestia smaku? Jednak poza podatnością na ewentualne alergie, akita amerykańska ma takie same wymagania żywieniowe jak wszystkie inne psy. Ponieważ jest potomkiem wilka, a więc mięsożercą, jego dieta powinna być oparta na wysokiej jakości białku zwierzęcym w postaci mięsa (lub ryb). Lepiej jednak unikać wieprzowiny ze względu na opisaną podatność na alergie. Polecana jest wołowina, jagnięcina, dziczyzna czy mięso strusia, które można uzupełnić warzywami i ryżem. To, czy posiłek będzie podawany w postaci suchej czy mokrej gotowej karmy, surowej czy świeżo ugotowanej, zależy nie tylko od upodobań psa, ale także od przekonań opiekuna. Podczas gdy niektórzy opiekunowie psów preferują szybkie i kompleksowe „zaopatrzenie” w postaci konwencjonalnej karmy dla psów, inni wolą polegać na świeżym, domowym jedzeniu, którego odpowiedni skład i przygotowanie wymaga jednak czasu i wiedzy. Karmienie tylko o stałych porach Bez względu na to, jaką metodę ostatecznie wybierzesz, ważne jest, aby Twój pies miał cały czas dostęp do świeżej wody pitnej. Karmę natomiast należy podawać tylko o stałych porach (dwa razy dziennie w przypadku dorosłych psów) i odstawiać najpóźniej po 20 minutach – niezależnie od tego, czy w misce jest jeszcze coś do jedzenia czy nie. Z reguły akity radzą sobie z bardzo małą ilością pożywienia w stosunku do swojej wielkości. Aby znaleźć odpowiednią ilość, należy regularnie sprawdzać wagę psa. Pielęgnacja Pielęgnacja psa powinna być tak samo regularna jak kontrola wagi. Na szczęście dzięki twardej, krótkiej i samoczyszczącej się sierści akity nie jest to duży wysiłek. Na przykład wystarczy szczotkować sierść raz lub dwa razy w tygodniu – w ten sposób zachowamy połysk sierści, a jednocześnie będziemy w stanie wcześnie wykryć ewentualne podrażnienia skóry spowodowane niewłaściwą dietą. W okresie zmiany sierści (dwa razy w roku) konieczne będzie codzienne czesanie. Usuwając szczotką stare, martwe włosy, nie tylko ułatwiasz psu proces zmiany sierści, ale także zmniejszasz ilość jej kępków, które w tej fazie roznoszą się po domu. Czy akita jest psem dla Ciebie? Mimo że opieka nad akitą amerykańską i jej żywienie są stosunkowo łatwe, nie należy lekceważyć wymagań, jakie ta rasa stawia swoim opiekunom. Nawet jeśli Akita nie zawsze się tego domaga, potrzebuje dużo ćwiczeń, aby zachować sprawność i zdrowie. Dwa krótkie spacery wokół bloku to dla tego psa zdecydowanie za mało. Warto jeszcze wspomnieć, że uprawianie psich sportów jest odpowiednie tylko w ograniczonym zakresie. Mimo że ten dumny i wielki pies azjatycki jest z natury bardzo usportowiony, nie ma zbyt wiele wspólnego z zabawami ruchowymi. Tylko ci, którym uda się wytłumaczyć psu, na czym polega sens danego sportu, będą w stanie zmotywować go do uczęszczania na treningi. © Елена Насекина / Akita amerykańska – wychowanie i socjalizacja Innym wyzwaniem, oprócz wspomnianego już uporu, jest instynkt łowiecki, który może mieć niepożądane skutki podczas wspólnych aktywności. Szczególnie w lesie i na skraju lasu akita powinna być prowadzona wyłącznie na smyczy. Trzeba możliwie szybko zacząć uczyć psa chodzenia na smyczy, aby to opiekun go prowadził, a nie na odwrót. Ogólnie rzecz biorąc, pełne miłości, ale konsekwentne szkolenie i wszechstronna socjalizacja szczenięcia mają ogromne znaczenie dla późniejszego wspólnego życia z dorosłą akitą. Jeśli myślisz o zakupie akity, zdecydowanie musisz mieć wystarczające doświadczenie w wychowaniu i szkoleniu psa. Kto posiada taką wiedzę, a jednocześnie jest gotów zaakceptować osobliwości tego dumnego i niezależnego charakteru, otrzyma niezwykle lojalnego i dostojnego partnera w postaci akity, który będzie ze swoim człowiekiem na dobre i na złe. Prawdziwa ikona kultury japońskiej. Pies, który zyskał kinową popularność na całym świecie. Jego podobizny widniały na naczyniach z brązu już tysiące lat temu. To Akita Inu – odzwierciedlenie bezwzględnej lojalności wobec swojego właściciela. Czy faktycznie ta rasa jest tak samo grzeczna, jak sugeruje na to ich słodki wygląd? Sprawdź, czy te eleganckie i dumne sierściuchy, są dla Ciebie odpowiednim towarzyszem. Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Akita Inu – wygląd i opis rasyAkita Inu – wzorzec rasyAkita Inu – charakterAkita Inu – długość życiaAkita Inu – zdrowieAkita Inu – pielęgnacjaAkita Inu – żywienieAkita Inu – szkolenie i wychowanieAkita Inu – szczeniaki i hodowlaAkita Inu – cenaAkita Inu – historia rasy, ciekawostkiAkita Inu – dla kogo? Akita Inu – wygląd i opis rasy Rozmiar 61-71 cm Sierść twarda i szorstka Długość życia 10-12 lat Waga 35-45 kg Charakterystyka: Aktywność: 4/5 Chęć do zabawy: 3/5 Inteligencja: 4/5 Łatwość szkolenia: 3/5 Terytorialność: 3/5 Linienie: 3/5 Kontakt z innymi psami: 3/5 Kontakt z kotami: 2/5 Kontakt z dziećmi: 3/5 Akita Inu – wzorzec rasy Akita Inu według klasyfikacji FCI (Międzynarodowa Federacja Kynologiczna), jest zaliczana do grupy szpiców i psów pierwotnych, w sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych. Nie podlega próbom pracy, jednak według amerykańskiej klasyfikacji, należy do grupy psów pracujących. Jak wygląda Akita Inu? Opisywane psy są dużą rasą, samce osiągają do 71 cm wysokości i ważą około 45 kg , suki natomiast mierzą do 66 cm i ważą 35 kg. Akity charakteryzują się proporcjonalną i masywną budową ciała. Ich głowa jest okrągła z trójkątnymi, sterczącymi uszami, brązowymi oczami i szerokim czołem. Zdecydowanie ich znakiem rozpoznawczym jest piękny, duży, zawinięty ogon, z dumą noszony na grzbiecie. Sierść Akity Inu jest szorstka i twarda, z miękkim podszerstkiem. Występuje wiele wariantów kolorystycznych, akceptowanych przez wzorzec. Warunkiem są jednak białe znaczniki na szyi, ogonie, tułowiu, piersiach, policzkach, po wewnętrznej stronie kończyn i na bokach kufy. Umaszczenie jakie możemy spotkać, to: Pręgowane Rude Białe Sezamowe Akita Inu – charakter Charakter akity można opisać dwoma słowami – dostojny indywidualista. Jest to rasa ceniąca sobie spokój i przewidywalność, ale zdecydowanie potrzebuje bliskości ze swoją rodziną. W kontakcie z dziećmi należącymi do ich domostwa, Akity będą wyrozumiałe i cierpliwe, jednak obce maluchy mogą wywoływać w nich niepokój, dlatego takie spotkania powinny zawsze przebiegać pod kontrolą opiekunów zwierzęcia. Pomimo oddania i miłości wobec swoich właścicieli, Akita jest niezależna i bardzo często podąża swoimi ścieżkami. W domu jest ostoją spokoju, psem majestatycznym i opanowanym, jednak na spacerach uaktywnia się jej łowiecka natura. Jest to rasa zdecydowanie dla doświadczonych psiarzy, a nawet oni mogą mieć problem ze zmuszeniem tego sierściucha do wykonania danego polecenia. Możemy zapomnieć o bezsensownych zabawach, aportowaniu, czy psich sportach – inteligencja Akity podpowiada jej, że bez odpowiedniej motywacji, nie ma sensu wykonywać niektórych czynności. Pomimo wszystkich wyżej opisanych cech, prawidłowo ułożona Akita stanie się ucieleśnieniem wierności wobec swojej rodziny i niewiarygodnie lojalnym kompanem. Konsekwentne wychowanie, cierpliwość, miłość i uwaga stanowią podstawę dobrych relacji z tym czworonogiem. Akita Inu – długość życia Długość życia Akity Inu waha się od 10 do 12 lat, jednak jest to cecha osobniczo zmienna i ma na nią wpływ wiele czynników. Jeżeli chcesz, aby twój pupil cieszył się długowiecznością zwróć uwagę na: Jakość i renomę hodowli Odrobaczanie i szczepienie swojego psa Odpowiednią pielęgnację, higienę i dawkę ruchu Prawidłowo zbilansowaną dietę, w zależności od potrzeb twojego psa Kontrolne wizyty u weterynarza Badanie krwi i moczu pacjentów geriatrycznych i schorowanych Akita Inu – zdrowie Akita Inu cieszy się wysoką zdrowotnością. Rzadko mamy do czynienia u tej rasy z poważnymi schorzeniami. Jednak możemy spotkać się z chorobami oczu, zapaleniem gruczołów łojowych lub skrętem żołądka. Ze względu na obecny podszerstek, jest to rasa odporna na warunki atmosferyczne. Sporadyczne przypadku cierpią na wrodzony zespół naczyniówkowo-oponowy, tzw. zespół Vogta-Koyanagiego-Haradiego. Zaburzenie polega na zapaleniu mózgu, objawach neurologicznych, zmianach zapalnych tęczówki oraz depigmentacji skóry i nosa. Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Akita Inu – pielęgnacja Akity nie wymagają intensywnej pielęgnacji. Podstawą jest regularne wyczesywanie sierści, raz w tygodniu. Natomiast w okresie wiosny i jesieni, kiedy występuje wzmożone linienie, zalecane jest szczotkowanie 2 razy w tygodniu. Do tej czynności najlepiej użyć szczotki pudlówki. Kąpiele nie są wskazane i należy wykonywać je tylko w koniecznych sytuacjach. Znacznie lepiej sprawdzi się przecieranie sierści mokrą szmatką, niż moczenie całego psa. Szczególną uwagę odnośnie pielęgnacji, powinniśmy skupić na uszach i oczach Akity, które stanowią jej inwazyjne punkty. Miejsca te muszą być regularnie czyszczone i kontrolowane. Dodatkowo nie zapominajmy o obcinaniu pazurków i myciu zębów. Pielęgnacja jest jednym z filarów zdrowia naszego czworonoga, więc nie powinniśmy jej zaniedbywać. Akita Inu – żywienie Akity mają wymagające podniebienie. Nie każda karma przypadnie im do gustu i faktycznie możesz spędzić bardzo dużo czasu, zanim znajdziesz idealne danie dla swojego sierściucha. Pamiętaj jednak, żeby podczas tych poszukiwań nie wprowadzać zmian zbyt gwałtownie. Daj czas organizmowi, aby przyzwyczaił się do innego smaku. Każda nowa karma powinna być wprowadzana stopniowo, w zmieniających się proporcjach ze starą karmą. Zbyt szybkie przejście może doprowadzić do biegunek lub wymiotów. Pomimo wybredności opisywanej rasy, nie zapominajmy, że kluczowe przy wyborze karmy jest jej jakość i skład. Minimum 70% składu mieszanki żywieniowej powinno stanowić mięso, a 20-30% warzywa. Ograniczajmy zboże, cukry i wzmacniacze smaku. Ze względu na częste alergie pokarmowe, dla Akity zalecane jest najczęściej mięso wołowe, jagnięce i strusia. Pamiętaj, że na rynku istnieje szeroka gama produktów, karm suchych i mokrych. Jednak jeśli nie jesteś przekonany do tego typu żywienia, możesz samodzielnie przygotowywać posiłki swojemu czworonogowi. W tym przypadku bardzo dobrze sprawdzi się dieta surowa typu BARF. Filozofia ta zakłada podawanie zwierzęciu surowego mięsa i produktów odzwierzęcych, tak aby w jak najbliższy sposób odzwierciedlić dietę dzikich przodków. Akita Inu – szkolenie i wychowanie Akita Inu jest psem niezależnym i samodzielnym. Hierarchia i dominacja są na porządku dziennym u tej rasy. Pomimo faktu, że sierściuch ten potrzebuje spokoju i miłość swojej rodziny, to ciężko zdobyć jego uwagę. Akity na ogół samodzielnie wynajdują dla siebie zajęcie i nie wykonują bezsensownych poleceń, nawet w zamian za smaczki. Dlatego szkolenie psa powinniśmy rozpocząć już od pierwszych dni, dorosłe psy znacznie trudniej ułożyć ze względu na pewne zakodowane wzorce zachowania. Nieprawidłowo socjalizowane psy mogą sprawić wiele trudności, zwłaszcza niedoświadczonym właścicielom. Tylko mocna więź i zaufanie, będą w stanie okiełznać ten charakter. Akity to psy polujące, ale nie potrzebują dużo ruchu. Wręcz nie są polecane osobom, szukającym kompana do sportu. Dla zaspokojenie codziennych potrzeb wystarczą trzy spacery dziennie, z czego jeden powinien być dłuższy. Nie powinniśmy jednak puszczać luzem naszego przyjaciela w lesie, pomimo jego wewnętrznego spokoju, należy zawsze pamiętać o myśliwiej naturze i możliwości pogoni za potencjalną ofiarą. Akita Inu – szczeniaki i hodowla Jeżeli jesteś zainteresowany zakupem szczeniaka Akita Inu, swoją przygodę powinieneś zacząć od wyboru odpowiedniej hodowli, należącej do ZKwP (Związek Kynologiczny w Polsce). Zwróć uwagę przede wszystkim na renomę i opinie o danej placówce. Podczas wstępnej rozmowy, upewnij się, czy szczeniaki posiadają odpowiednio udokumentowane rodowody, wszystkie niezbędne szczepienia i badania weterynaryjne. Niestety w dzisiejszych czasac,h coraz częściej mamy do czynienia z pseudohodowcami. Miejsca takie oferują szczeniaki za niższe ceny, ale bez rodowodu. Ryzyko kupna malucha z takiej organizacji, wiąże się najczęściej z chorobami genetycznymi i nieprawidłową socjalizacją, a także znacznym odbieganiem od wzorca hodowlanego. Akita Inu – cena Ile kosztuje hodowlany szczeniak Akity Inu? Cena waha się od 4 000 do 8 000 złotych. Należy jednak pamiętać, że wartość ta może się zmienić w zależności od budowy szczeniaka, jego płci, renomy hodowli, czy osiągnięć wystawowych rodziców. Jeżeli nie chcesz wydawać takiej kwoty, możesz poszukać organizacji, zajmującej się szukaniem rodzin do adopcji. Rozważ takżę opcję, przygarnięcia psa, za darmo, ze schroniska. Jest tam bardzo dużo sierściuchów, czekających na nowy dom i miłość. Może akurat tam, znajdziesz swojego prawdziwego przyjaciela. Koszty utrzymania psiaka wahają się od 200 do 300 złotych i zależą od stanu zdrowia twojego czworonoga, rodzaju karmu, pielęgnacji i wieku. Akita Inu – historia rasy, ciekawostki Akita 5 000 lat temu była nieodłącznym towarzyszem samurajów na Wyspach Japońskich. O jej istnieniu możemy usłyszeć także w mitologiach i literaturze. Prawdopodobnie ich przodkowie, do Japonii, trafili 15 000 lat z imigrantami zwanymi Ainu. Była to rasa rodzinna i wysoce wartościowa. Pierwotnym przeznaczeniem tych psów były walki i polowania na niedźwiedzie, dziki, jelenie oraz przenoszenie ciężkich pakunków. Niestety podczas II wojny światowej populacja rasy znacznie zmalała. W pierwszej połowie XX wieku, Japońskie MInisterstwo Wychowania, okrzyknęło opisywaną rasę jako dziedzictwo kulturowe i zaczęto przyznawać dotację na hodowlę tych psów. Wzorzec Akity Inu został zaakceptowany w 1938 roku, a do 1945 roku obowiązywał całkowity zakaz wywożenia tych psów poza granice państwa japońskiego. Badania genetyczne dowiodły, że Akita Inu, Shiba, Chow chow, Shar Pei należą do ras najbardziej spokrewnionych z wilkami i jednocześnie do najstarszych ras azjatyckich. Najsłynniejszym przedstawicielem tej rasy jest Hachiko, który codziennie odprowadzał swojego właściciela na dworzec i czekał na jego powrót z pracy. Po śmierci opiekuna, sierściuch przez kolejne 10 lat czekał w tym samym miejscu. W ramach upamiętnienia wierności, na dworcu Shibuya w Tokio wzniesiono pomnik, a w 2009 roku powstał film opowiadający powyższa historię. Akita Inu – dla kogo? Jeżeli lubisz wyzwania, masz doświadczenie z psami i jednocześnie szukasz wiernego przyjaciela, o dostojnym i niezależnym charakterze, Akita Inu to zdecydowanie rasa dla Ciebie. To nie jest osobnik, który bezmyślnie wykona każde twoje polecenie i da się przekupić smaczkiem. Jednak w zamian za poświęcony mu czas, miłość i zaufanie – zyskasz lojalnego druha. ZALETY: Wierność wobec swojej rodziny Łatwość pielęgnacji Zdrowotność Mogą pełnić rolę stróża domu Nie wymagają dużo ruchu WADY: Upartość i niezależność Lubią dominować Mogą być agresywne wobec obcych psów i dzieci Obficie linieją wiosną i jesienią Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Pochodzenie Ponieważ akita amerykańska wywodzi się w prostej linii od akity japońskiej, ich historia od początku powstania rasy jest wspólna. Akita w swojej pierwotnej postaci jest najstarszą rdzennie japońską rasą psów, które przez długie lata były wykorzystywane do polowania na dziki i hodowane w czystości rasy. Podział rozpoczął się w momencie, kiedy w XIX wieku znane ze swej waleczności akity zaczęto wykorzystywać do walk psów. Dla zwiększenia ich siły i waleczności postanowiono skrzyżować je z psami bojowymi, przede wszystkim z tosą inu. Doprowadziło to do powstania potężnego, agresywnego psa, który miał jednak niewiele wspólnego z czystej krwi akitą. Te silne psy zyskały jednak ogromną popularność, najpierw były hodowane równolegle z pierwotną akitą, potem stopniowo zaczęły ją wypierać. To spowodowało, że pierwotna japońska akita matagi była niemal na wyginięciu. W jej obronie wystąpił burmistrz Odate - Shigeie Izumi, którego energiczne działania w 1919 roku doprowadziły do zatwierdzenia ustawy o zachowaniu czystości rasy. Wytypowano dziewięć najlepszych psów i uznano je za "pomnik przyrody". Co najważniejsze, zakazano walk psów a akitę oficjalnie uznano za "narodowego psa Japonii" i zabroniono jej wywozu poza terytorium kraju. II wojna światowa gwałtownie zatrzymała odbudowę rasy, ciężkie warunki spowodowały, że psy albo wyginęły, albo zostały przeznaczone na mięso i skóry. Szanse na przetrwanie miały tylko używane przez wojsko owczarki niemieckie. Chcąc ratować akity, zaczęto je krzyżować z owczarkami, co jeszcze bardziej zagmatwało ich rodowód. Jeśli chodzi o czystej rasy akity matagi, zawieruchę wojenną przetrwało zaledwie około dziesięciu psów. Istniejące po zakończeniu wojny akity można podzielić na trzy typy: 1) akita matagi 2) akita do walk psów, pochodząca z krzyżówek akity z psami bojowymi 3) owczarko-akita, będąca skrzyżowaniem akity z owczarkiem niemieckim Po wojnie Japończycy powrócili do swoich opracowanych jeszcze przed jej wybuchem planów hodowlanych i konsekwentnie podtrzymali chęć odbudowania rasy wyłącznie w oparciu o pierwotne akity matagi. Odszukano wszystkie ocalałe psy tego typu i opracowano XXX-letni, bardzo szczegółowy plan ratowania japońskiej akity, który bardzo konsekwentnie, w całości zrealizowano. Dzisiaj akita jest w Japonii rasą niezwykle popularną, hodowaną na bardzo wysokim i wyrównanym poziomie, znaną i cenioną na całym świecie. Historia akity hodowanej do walk psów również miała ciekawy ciąg dalszy, ponieważ psy te miały nadal swoich zagorzałych zwolenników. Pierwsze akity tego typu wywieziono do Stanów już w 1937 roku, jako prezenty dla amerykańskich przyjaciół. Po wojnie wiele akit wyjechało z Japonii do Ameryki wraz z powracającymi do kraju amerykańskimi żołnierzami. Były to prawie wyłącznie psy pochodzące ze skrzyżowania akity z psami bojowymi. Japończycy definitywnie odeszli od hodowania psów w tym typie, za to Amerykanie, którym właśnie te psy bardzo się podobały, poszli w kierunku hodowli psów dużych, silnych, bardzo wyraźnie odbiegających od pierwotnego typu akita matagi. Nazwali je akitą amerykańską. Oburzeni tym Japończycy stwierdzili, że hodowane przez Amerykanów akity tak bardzo odbiegają od akity japońskiej, że nie zgadzają się by w nazwie psa było słowo „akita”. Sytuacja hodowlana akity amerykańskiej stała się bardzo skomplikowana. W Japonii, w okresie powojennej odbudowy rasy ogromną, choć raczej krótkotrwałą popularność zyskał pies o imieniu Kongo-go z linii Dewa, dzięki czemu stał się ojcem większości przychodzących w tym czasie na świat szczeniąt, których wygląd nie pozostawiał wątpliwości, że wśród ich przodków znajdują się mastiffy i owczarki niemieckie. Praktycznie wszystkie psy, które trafiły do Stanów miały więc w rodowodzie przodków z linii Dewa. Były to psy inteligentne, łatwo adoptujące się w każdym środowisku i nawiązujące kontakt z człowiekiem, dzięki czemu szybko zdobyły sympatię amerykańskich hodowców. W 1956 roku powstał Amerykański Klub Akity a w 1972 roku American Kennel Club uznał rasę. Wydawało się, że nic nie stanie na drodze do rozwoju rasy, jednak wkrótce, na skutek nieporozumień między japońskim i amerykańskim Kennel Clubem, wzajemne relacje uległy zaostrzeniu, wprowadzono nawet zakaz eksportu akit z Japonii do Stanów, co całkowicie zablokowało dopływ nowej krwi japońskiej. To spowodowało że akity amerykańskie zaczęły bardzo wyraźnie odbiegać wyglądem od psów hodowanych w tym czasie w Japoni – były większe, masywniejsze, różniły się także wyglądem i barwą umaszczenia oraz proporcjami anatomicznymi. W 1992 roku JKC i AKC doszły wreszcie do porozumienia, na mocy którego ponownie stał się możliwy import akit z Japonii do Stanów Zjednoczonych, wówczas okazało się jednak, że różnice między dwoma odmianami tej rasy stały się już tak duże, że ich kojarzenie nie jest wskazane. I znowu wszystko powróciło do punktu wyjścia, w tej sytuacji pojawiła się pilna potrzeba znalezienia sposobu na pokonanie tego impasu, tylko nikt nie umiał go znaleźć. Sytuacja wyglądała następująco: były dwa różniące się typy akit, których nie dało się już połączyć. Od momentu podziału na akitę japońską i amerykańską nastąpiło wyraźne wzmocnienie różnic obu ras i znaczący ich rozwój, przy czym obie miały swoich zagorzałych zwolenników i przeciwników. Sytuacja była na tyle skomplikowana i konfliktowa, że wreszcie postanowiono położyć temu kres. W 1996 roku w Tokio odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli kilkudziesięciu państw, którzy doszli do wniosku, że zarówno akita japońska jak i amerykańska to w zasadzie dwa różne typy tej samej rasy. Zdecydowano, że różnice między nimi są jednak na tyle duże, że nie powinno się ich ani kojarzyć, ani wystawiać na tym samym ringu. Pod koniec 1998 roku, na światowej konferencji w Niemczech postanowiono, że akita w typie amerykańskim będzie dla odróżnienia nazywana dużym psem japońskim i zostanie umieszczona w II grupie FCI, razem z molosami. podczas gdy akita japońska pozostanie w grupie V - szpiców i ras pierwotnych. W 2006 roku znowu nastąpiła zmiana: ustalono, że duży pies japoński ponownie zmieni nazwę i będzie się nazywał akitą amerykańską. Dwie różne rasy, dwa wzorce, dwa osobne ringi wystawowe pozwoliły wreszcie zakończyć wieloletni amerykańsko-japoński spór kynologiczny. Duży pies japoński stał się definitywnie akitą amerykańską, opuścił grupę II (molosów) i zajął należne mu miejsce w grupie V (szpiców i ras pierwotnych), obok akity japońskiej. Star of Oregon At Dan Danilo - wł. hodowla Dan Danilo Wygląd Akita amerykańska jest dużym, mocnym, harmonijnie zbudowanym i dobrze umięśnionym psem. Ma bardzo proporcjonalną, prostokątną sylwetkę, prosty grzbiet, szeroką, głęboką klatkę piersiową i mocno umięśnione lędźwie. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. Dolna linia umiarkowanie podciągnięta. Ogon dobrze owłosiony, gruby, wysoko osadzony, noszony na grzbiecie lub na boku, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Kończyny przednie widziane z przodu proste, śródręcza nieco ukośne, tworzące kąt 15 stopni z linią pionową. Kończyny tylne mocno umięśnione, widziane z tyłu równoległe, widziane z boku umiarkowanie kątowane, z nisko ustawionymi stawami skokowymi. Łapy zwarte, kocie, z grubymi opuszkami. GCH Silver CH, Westminster Winner 2012 Sondaisa Tough Act To Follow Stardust - wł. hodowla Dan Danilo Głowa osadzona na grubej, masywnej, dobrze umięśnionej, dość krótkiej szyi, z minimalnym łałokiem, masywna, szeroka, harmonizująca z tułowiem, w kształcie tępego trójkąta. Czaszka płaska i szeroka między uszami, z płytką bruzdą na czole. Stop wyraźnie zaznaczony. Kufa szeroka i głęboka, szczęka i żuchwa tępego kształtu. Zęby mocne, uzębienie pełne, preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny jest także cęgowy. Wargi czarne, nie obwisłe. Nos szeroki, czarny, rozproszenie barwy dopuszczalne tylko u psów o białym umaszczeniu. Oczy ciemnobrązowe, stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu, obwódki czarne, powieki przylegające. Uszy proste, małe w stosunku do wielkości głowy, stojące, szerokie u nasady, lekko zaokrąglone na końcach, noszone do przodu, prawie wzdłuż górnej linii karku, co jest cechą charakterystyczną rasy. Jeśli, by zmierzyć jego długość, załamiemy ucho psa do przodu, koniec małżowiny usznej powinien sięgać górnej obwódki oka. Wysokość w kłębie: psy: 66-71 cm, suki: 61-66 cm. Ch. Finigan ENDLESS LAKERS LOVE Charakter, usposobienie Mimo, że wśród przodków akity amerykańskiej są molosy, głównie tosa inu a także owczarki niemieckie, to po japońskich przodkach psy te odziedziczyły wiele cech charakteru typowych dla japońskiej akity, między innymi odwagę i pasję do łowiectwa. Choć obecnie nikt ich już nie używa do polowania, to jednak czasem, jeśli tylko złapią jakiś ciekawy trop, nie potrafią sobie odmówić przyjemności pójścia jego śladem i przy tej okazji pogonienia jakiegoś zwierzaka, zwłaszcza jeśli ten nieopatrznie wejdzie im w drogę. Jeśli chodzi o przechodniów oraz inne psy, akita zazwyczaj pozostaje obojętna, natomiast zaczepiona wda się w bójkę i dobrze przeciwnika zapamięta, każde następne spotkanie będzie tego dowodem. Przezorny właściciel akity powinien zawsze prowadzić psa na smyczy, by w każdej chwili móc nad nim zapanować. FINIGAN Inferno de la Noche i REIKAN Sasquehanna Akita jest psem władczym, o bardzo dużej skłonności do dominacji, który zawsze będzie dążył do objęcia przywództwa w stadzie i bardzo niechętnie podporządkuje się swojemu przewodnikowi. W związku z tym wymaga wczesnej i niezwykle starannej socjalizacji oraz wyraźnego ustalenia hierarchii. Wychowanie trzeba zacząć od pierwszego dnia w nowym domu, bo dużo łatwiej jest uczyć niż oduczać. Pies musi zrozumieć, że przywódcą jest jego pan, w przeciwnym razie może próbować podporządkować sobie wszystkich domowników. Właściciel natomiast musi pamiętać o tym, że brak jego reakcji na jakieś zachowanie akita potraktuje jako przyzwolenie, niepożądane zachowania powinny być więc natychmiast korygowane. Nie wolno tego odkładać na później, bo utraty zdobytego przywileju pies łatwo nie zaakceptuje. Maroteam Boston at Buckshot Do niczego nie można psa zmusić, ale jeśli spokojnie mu pokażemy, czego od niego oczekujemy, a następnie cierpliwie i konsekwentnie to wyegzekwujemy, chętnie będzie współpracował. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że z akitą nic nie jest dane na zawsze, jest to pies, który cały czas będzie wypatrywał okazji do przejęcia przywództwa i jeśli tylko uzna, że nadszedł właściwy moment, spróbuje to zrobić. Właściciel musi więc zachować czujność i na każdą taką próbę natychmiast zareagować. Akita jest psem bardzo inteligentnym, który łatwo się uczy, jeśli ma na to ochotę, ale jest dość uparta, musi mieć więc cierpliwego i konsekwentnego nauczyciela, który potrafi ją skłonić do posłuszeństwa. Ci, którzy dobrze znają rasę mówią o żelaznej ręce w aksamitnej rękawiczce. Chodzi o to, by psa nauczyć posłuszeństwa, ale nie stłamsić jego osobowości, ostre metody wychowawcze mogą doprowadzić do tego, że pies stanie się lękliwy, lub wręcz przeciwnie - agresywny. Podstawą sukcesu wychowawczego jest zdobycie zaufania psa, który nie może się bać swojego pana, ale musi uznawać jego autorytet i przywództwo. Tego się nie da wymusić, na to trzeba zapracować. Osiąga się to wyłącznie spokojem i konsekwencją a nie krzykiem, a już w żadnym przypadku nie karceniem. Szczenięta w hodowli Amart Ami Szata Akita amerykańska ma niezbyt długą, gęstą i zwartą, dwuwarstwową sierść, składającą się z bardzo obfitego, miękkiego, wełnistego podszerstka i dość sztywnego, trochę dłuższego, nieco odstającego od tułowia włosa okrywowego. Szata akity powinna być gruba i puszysta, sierść na głowie i dolnej części kończyn wyraźnie krótsza i przylegająca. Długość włosa na kłębie i zadzie winna mieć około 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia. Na ogonie włos znacznie dłuższy, robi wrażenie puszystego, ale nie tworzy pióra. Umaszczenie: dopuszczalne są wszystkie kolory: czerwony, płowy, biały itd. Sierść może być także w łaty lub pręgowana. Kolory powinny być błyszczące i wyraziste, natomiast znaczenia równomierne, kontrastujące, z maską lub strzałką bądź bez nich. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie oraz na więcej niż 1/3 powierzchni tułowia. Kolor podszerstka może się różnić od barwy włosa okrywowego. Finigan SIL-KOD BASSITA Sierść akity amerykańskiej wymaga nieskomplikowanej pielęgnacji, głównie systematycznego szczotkowania, które pozwala na utrzymanie jej w idealnym stanie. Dwa razy w roku akita bardzo intensywnie linieje i w tym okresie trzeba psa starannie szczotkować i wyczesywać nawet 1-2 razy dziennie, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść i podszerstek. Więcej na temat pielęgnacji sierści akity amerykańskiej i przygotowania psa do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Akity są z reguły psami zdrowymi i odpornymi. Ich właściciele muszą się jednak liczyć z możliwością wystąpienia chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki (PRA) i katarakta. U psów tej rasy zdarzają się także schorzenia układu autoimmunologicznego, które powodują, że układ odpornościowy psa zwalcza komórki własnego organizmu. Do tego typu chorób należą: pęcherzyca, sebaceous adenitis (SA) powodujące niszczenie gruczołów łojowych, syndrom Vogt-Koyanagi-Harada (VKH), objawiający się depigmentacją, masywnym łysieniem i utratą pazurów oraz autoimmunologiczna niedoczynność tarczycy. Zdarza się także nadwrażliwość na niektóre środki anestezyjne. Ponieaż akita jest psem dużym i ciężkim, jej właściciel musi liczyć się także z możliwością wystąpienia dysplazji oraz skrętu żołądka. Do kogo pasuje ten pies ? Akita amerykańska nie jest psem dla każdego, wszystko zależy od tego, czy właściciel potrafi zrozumieć i zaakceptować jej psychikę i odpowiednio z nią postępować. Jest to wielka indywidualistka, która najchętniej robi to, na co ma w tej chwili ochotę. Nie spełni oczekiwań osoby, która marzy o psie perfekcyjnie wykonującym wszystkie komendy, siadającym, warującym i przychodzącym na każde zawołanie. Akita ma bardzo niezależną naturę, jest uparta i jeśli nie zechce czegoś zrobić, trudno ją będzie do tego przekonać. Raz zdobytej pozycji nie odda, a jeśli ktoś będzie chciał ją zdobytego miejsca w domowej hierarchii pozbawić, może się spotkać z ostrym sprzeciwem. Jeśli już zaakceptuje czyjeś przywództwo, to zazwyczaj tylko jednej osoby. FOXY LADY Volturnus Jako szczenię akita bardzo lgnie do ludzi, cały czas domaga się ich zainteresowania. Z wiekiem staje się coraz bardziej nieufna zwłaszcza w stosunku do obcych, dlatego okres dorastania ma niezwykle istotne znaczenie dla jej późniejszych relacji, zarówno z ludźmi jak i innymi zwierzętami. Podstawą sukcesu w wychowaniu akity jest bardzo wczesna socjalizacja i równie wyraźne określenie miejsca psa w domowej hierarchii. Nie wolno tego odkładać na później, bo pozbawienia któregokolwiek z nabytych uprawnień łatwo nie zaakceptuje. Są trzy podstawowe elementy postepowania z akitą: łagodność, cierpliwość i konsekwencja. Psa trzeba uczyć i wychowywać a nie tłamsić i zmuszać do posłuszeństwa, bo to niszczy osobowość i charakter, a do tego może wyzwolić agresję. Jej właściciel cały czas musi o tym pamiętać. DEBRA Amakita Akita nie znosi przymusu, znacznie więcej można osiągnąć spokojem i cierpliwością, zbyt ostre traktowanie może wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jeśli jednak starczy nam cierpliwości żeby psa odpowiednio wychować, będzie najwierniejszym przyjacielem całej rodziny. Kluczem do ułożenia dobrych relacji z psem jest poświęcenie mu odpowiedniej ilości czasu i uwagi już od pierwszego dnia w nowym domu. Bierność właściciela i pozwalanie na wszystko, dla akity oznacza akceptację jej zachowania, a trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde przyznane jej prawo będzie bardzo trudne do odebrania. Zwlekanie z ustaleniem hierarchii jest największym błędem jaki można popełnić w wychowaniu psa tej rasy. Decydując się na kupno akity nie kierujmy się wyłącznie jej imponującym wyglądem, ale poważnie zastanówmy się czy poradzimy sobie z jej trudnym, ale fascynującym charakterem. Nie jest to pies dla osoby, której brakuje dystansu, cierpliwości i przede wszystkim konsekwencji. Akita potrzebuje właściciela, który ją zaakceptuje taką jaka jest, bo jej charakteru zmienić się nie da. Jest to pies pełen kontrastów - wygląda jak duży pluszowy miś, a ma bardzo niezależny i władczy charakter. Jest silny a jednocześnie uczuciowy i delikatny, jest wspaniałym psem rodzinnym, lubiącym pieszczoty i bardzo przywiązanym do swoich właścicieli. Potrzebuje bliskich kontaktów z człowiekiem, najlepiej rozwija się przebywając stale ze swoją rodziną. Choć wiele osób może to zdziwić, jest to pies bardzo wrażliwy, który doskonale wyczuwa nastrój swojego opiekuna i potrafi zachować się powściągliwie gdy wyczuje, że jego pan źle się czuje lub jest zestresowany i nie ma atmosfery do zabawy. DAFNE Volturnus Akita wychowywana z dziećmi będzie dla niech doskonałym towarzyszem zabaw, jest w stosunku do nich bardzo łagodna i pobłażliwa. Oczywiście nigdy nie należy zostawiać psa samego zwłaszcza z małym dzieckiem, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość i siłę, może się zdarzyć, że niechcący zrobi mu krzywdę. Co do obcych dzieci, akita zachowuje się raczej przyjaźnie, ale lepiej zachować ostrożność, bo może ostro zareagować, jeśli dziecko jest bardzo energiczne i krzykliwe lub wykona w kierunku psa jakiś gwałtowny ruch. Akita to idealny pies dla osoby lubiącej aktywne spędzanie wolnego czasu, solidnie zbudowany, wytrzymały, nadaje się do różnego rodzaju psich sportów, np. zaprzęgów. Nie najlepiej współpracuje z innymi psami, natomiast doskonale czuje się obok biegnącego na nartach właściciela. Lubi ruch, ale słabo odnajduje się w typowej, sportowej rywalizacji a zwłaszcza w konkursach posłuszeństwa. Uczy się szybko i komendę doskonale rozumie, reaguje jednak w swoim rytmie i zawsze potrzebuje trochę czasu na zastanowienie się czy polecenie ma sens i czy warto je wykonać. Uwielbia długie, ale raczej spokojne spacery, podczas których nie zamęcza nadmierną aktywnością. Widok psa spokojnie obwąchującego kwiatki wcale nie należy do rzadkości. CR Lucy Liu at Buckshot i OBI WAN KENOBI Buckshot FCI. Na spacerze akita zachowuje się spokojnie, dopóki nie otrzyma sygnału o pojawieniu się zagrożenia. Jeśli ktoś odważy się zaczepić członka jej rodziny, natychmiast zareaguje i stanie do obrony. Podobnie postąpi w przypadku zaczepienia przez innego psa. Trzeba więc takich sytuacji unikać, bo jeśli dojdzie między psami do konfrontacji, topór wojenny zostanie wykopany i próba sił będzie się powtarzać przy każdym następnym spotkaniu. Psy które raz się zetną mogą się stać zatwardziałymi wrogami, dlatego w miejscu gdzie są inne psy nie powinno się spuszczać akity ze smyczy. W swoim domu akita nie lubi obcych, na początku gości traktuje spokojnie ale nieufnie, trzeba ich uprzedzić, że nie powinni spieszyć się z głaskaniem i poufałościami i pozwolić psu na spokojne obwąchanie i zaakceptowanie ich obecności. Na wszelki wypadek lepiej nie zostawiać ich samych z psem, bo jeśli mu się coś nie spodoba lub wyczuje zagrożenie, może zaatakować. Jest na ogół powściągliwy i spokojny, w walce jest jednak tak zawzięty, że jeśli już ruszy do ataku, trudno go powstrzymać. Najczęściej ta ostrożność jest na wyrost, ale lepiej nie ryzykować. Przy następnej wizycie pies przywita ich już jak znajomych, a jeśli wśród nich są dzieci, które już zna i lubi, ucieszy się na ich widok i zachęci do zabawy. Dla akity najważniejsze jest zachowanie właściciela, pies wyznaje zasadę, że przyjaciele jego pana są jego przyjaciółmi. Finigan Sil-Kod Baiara (przyszly Ch Niemiec i Polski) z rodzicami Jeśli chodzi o zwierzęta, w przypadku, gdy w domu są dwa lub więcej psów, koniecznie muszą mieć niekwestionowanego przywódcę w osobie właściciela, w przeciwnym razie same zaczną ze sobą walczyć, żeby ustalić hierarchię w stadzie. Akita zaakceptuje drugiego psa tylko wtedy, kiedy będzie uległy i podporządkowany. Obecność dwóch dużych samców lub dwóch dużych suk w domu nie wróży nic dobrego, a trzeba pamiętać, że jedno ostre starcie nie zakończy konfliktu i po nim będą następne. Właściciel musi być na to szczególnie uczulony i w przypadku pojawienia się konfliktu natychmiast stanowczo przywołać psy do porządku pokazując, że to on jest przywódcą, a one nie mają co podskakiwać, bo są zwykłymi członkami stada. Z punktu widzenia hierarchii, lepiej gdy to akita jako ostatnia dołącza do mieszkających w domu psów, niż jako najstarsza ma wpuścić następnych czworonożnych mieszkańców do swojego domu. Najważniejsze, by pies ani na moment nie zwątpił w przywódcze umiejętności swojego pana, bo to zwiastuje początek problemów. Żeby do tego nie dopuścić trzeba mu stale przypominać jakie w domu panują zasady, bo bardzo łatwo i chętnie o nich zapomina. Ze zwierzętami, które mu się podporządkują, w tym również z kotami żyje w idealnej zgodzie i uważa je za członków stada, natomiast w stosunku do obcych kotów zawsze odezwie się jego instynkt myśliwski i raczej są małe szanse, by za nimi nie pogonił. Nierozłączni przyjaciele: Jazgar MALAGA z kotkiem Dikinsonem Nieufność i nieprzekupność akity powoduje, że jest bardzo dobrym stróżem. Nie jest to pies hałaśliwy, nie szczeka bez powodu, dlatego jeśli już to robi, lepiej sprawdzić co jest tego przyczyną. Jest doskonałym obrońcą, ale niekoniecznie zaatakuje intruza, może równie dobrze nie pozwolić mu się ruszyć, szczekaniem zawiadomić właściciela i oddać do jego dyspozycji. W momencie pojawienia się właściciela uzna że zadanie zostało wykonane i przestanie się nim interesować. Jest jeszcze jeden problem, o którym przyszły właściciel powinien wiedzieć. Akita należy do psów, które dwa razy w roku przechodzą masywne linienie. Pies wymienia całą sierść, zarówno włos okrywowy jak i podszerstek, trzeba go w tym trwającym kilka tygodni okresie szczotkować i wyczesywać nawet dwa razy dziennie i odpowiednio często odkurzać mieszkanie. Można się do tego przyzwyczaić, choć dla osób wyjątkowo pedantycznych może to być problemem. Akita nie jest psem dla każdego, stawia właścicielowi wysokie wymagania, bardzo się jednak przywiązuje do swojej rodziny, jej utrata jest dla psa tej rasy prawdziwą katastrofą. Przed kupnem warto się więc dobrze zastanowić, czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Akita zdecydowanie nie nadaje się dla osób starszych lub słabych fizycznie a także dla osób nerwowych, mało stanowczych i niecierpliwych. Za to dla kogoś kto ją zrozumie i się z nią zaprzyjaźni, będzie wspaniałym i wiernym przyjacielem. Potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem, w żadnym wypadku nie nadaje się do trzymania w kojcu. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właściciela + niehałaśliwy + inteligentny + nadaje się do psich sportów + bez problemów pozostaje sam w domu - ma skłonność do dominacji - nieufny wobec obcych - nie nadaje się dla początkującego właściciela - bywa agresywny wobec innych zwierząt - ma silny instynkt myśliwski - obficie linieje Różnice pomiędzy akitą japońską i amerykańską Różnice między akitą japońską i amerykańską są tak wyraźnie, że ich rozróżnienie nie powinno sprawiać trudności. akita japońska akita amerykańska Mimo podobnego wzrostu amerykanin jest psem cięższym (40/60kg), bardziej masywnym o szerszej klatce piersiowej i bardziej wydłużonych lędźwiach. Japończyk ma znacznie węższą klatkę piersiową, krótkie lędźwie i bardziej stromo kątowane kończyny. Amerykanin ma potężniejszą głowę z nisko osadzonymi uszami. Jeśli jest czymś zainteresowany potrafi, w odróżnieniu od japończyka, marszczyć czoło. Są też istotne różnice w umaszczeniu. Japończyk jest z reguły rudy lub pręgowany, z białymi rozjaśnieniami na kufie, brzuchu łapach i spodniej stronie ogona (tzw. urajiro), stanowiacymi charakterystyczną cechę rasy. Szata amerykanina może występować w wielu kolorach a oprócz rozjaśnień mogą pojawiać się także łaty. U bardzo wielu psów w typie amerykańskim występuje czarna maska, której nigdy nie zobaczymy u japończyka. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 344 / wersja angielska AKITA AMERYKAŃSKA TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel. POCHODZENIE: Japonia. ROZWÓJ: USA. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. KLASYFIKACJA Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy. ZARYS HISTORII RASY: Początki historii amerykańskich akit przypominają historię akit japońskich. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą, lecz ogromną popularność zdobył pies z linii Dewa - Kongo-go. Wiele akit z linii Dewa, wykazujących cechy mastiffa i owczarka niemieckiego, zostało przywiezionych do Stanów Zjednoczonych przez członków Sił Zbrojnych. Akity z linii Dewa, inteligentne i zdolne do przystosowywania się do różnego otoczenia, zafascynowały hodowców w Stanach Zjednoczonych i w ten sposób linia rozwinęła się poprzez wzrost liczby hodowców i wielki wzrost popularności rasy. Amerykański Klub Akity założono w roku 1956, natomiast Amerykański Związek Kynologiczny (AKC) uznał rasę (rasa uzyskała wpis do księgi hodowlanej i oficjalny status wystawowy) w październiku 1972 r. Jednakowoż, w tym czasie AKC i JKC (Japoński Związek Kynologiczny) nie uznawały wzajemnie swych rodowodów, dlatego też nie istniała możliwość wprowadzenia [do programu hodowlanego] nowych linii z Japonii. W związku z tym, akity w Stanach Zjednoczonych zaczęły wyraźnie różnić się od akit [hodowanych] w Japonii, kraju pochodzenia rasy. W Stanach Zjednoczonych ukształtował się wyjątkowy rodzaj [akity], o niezmienionych od 1955 r. cechach charakterystycznych i typie. Natomiast akity w Japonii krzyżowano z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie i mocnym kośćcu. Szeroka głowa, tworząca tępo zakończony trójkąt, z głęboką kufą, stosunkowo małymi oczami i stojącymi uszami, pochylonymi do przodu niemal w jednej linii z tylną krawędzią szyi, jest charakterystyczną cechą rasy. ISTOTNE PROPORCJE: • Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. • Głębokość klatki piersiowej stanowi połowę wysokości w kłębie. • Stosunek odległości od czubka nosa do stopu do odległości od stopu do potylicy wynosi 2:3. USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Przyjacielski, czujny, czuły, dostojny, pojętny i odważny. GŁOWA: Masywna, ale harmonizująca z tułowiem, pozbawiona zmarszczek, gdy pies jest rozluźniony. Głowa, widziana z góry, tworzy tępo zakończony trójkąt. OKOLICA MÓZGOCZASZKI : Czaszka: Płaska i szeroka między uszami. Płytka bruzda rozciąga się na czole. Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale niezbyt stromy. OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Szeroki i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment]. Kufa: Szeroka, głęboka i pełna. Wargi: Czarne; nie obwisłe. Różowy język. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa nie zaokrąglone, lecz tępego kształtu, mocne i silne. Mocne zęby w regularnym i pełnym uzębieniu. Preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny także cęgowy. Oczy: Ciemnobrązowe, stosunkowo małe, nie wyłupiaste, niemal trójkątnego kształtu. Obwódki oczu czarne i przylegające. Uszy: Bardzo proste, małe w stosunku do reszty głowy. Jeśli zegnie się ucho do przodu, by zmierzyć jego długość, koniec dotknie górnej obwódki oka. Uszy trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, szerokie u nasady, nie osadzone zbyt nisko. Widziane z boku, uszy pochylone są nad oczami do przodu, stanowiąc przedłużenie linii szyi. SZYJA: Gruba i umięśniona, z minimalnym łałokiem, dosyć krótka, rozszerzająca się stopniowo ku łopatkom. Wyraźnie łukowaty kark przechodzi harmonijnie w nasadę czaszki. TUŁÓW: Dłuższy, niż wyższy. Skóra nie przesadnie cienka, ani zbyt napięta czy luźna. Grzbiet: Poziomy. Lędźwie: Mocno umięśnione. Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka. Żebra dobrze wysklepione; dobrze rozwinięty mostek. Dolna linia i brzuch: Umiarkowanie podciągnięte. OGON: Gruby i dobrze owłosiony, wysoko osadzony, noszony nad grzbietem lub na boku, zwinięty w ¾, w całości lub podwójnie, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Koniuszek ogona zwiniętego w ¾ opada zdecydowanie na bok. Nasada ogona gruba i mocna. Ostatni kręg ogona sięga stawu skokowego, gdy ogon jest opuszczony lub pociągnięty na dół. Włos gruby, prosty i gęsty, bez śladu pióra. KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Przednie kończyny o mocnym kośćcu; widziane z przodu proste. Łopatki: Mocne i silne, umiarkowanie kątowane. Śródręcza: Nieco ukośne – tworzą kąt 15° z linią pionową. KOŃCZYNY TYLNE: Mocno umięśnione, szerokie, o kośćcu porównywalnym z kośćcem kończyn przednich. Zwykle usuwa się palce szczątkowe na tylnych kończynach. Udo: Mocne, dobrze rozwinięte; widziane z tyłu – równoległe. Kolana: Umiarkowanie kątowane. Stawy skokowe: Nisko ustawione; ani odstające, ani ustawione podsiebnie. ŁAPY: Proste, kocie łapy, zwartej budowy, z grubymi opuszkami. CHÓD/RUCH: Mocny, okładający teren, z umiarkowanym wykrokiem i akcją kończyn tylnych. Tylne kończyny podążają [w jednej linii] za przednimi. Grzbiet pozostaje mocny, stabilny i poziomy. SZATA: WŁOS: Podwójny włos. Podszycie grube, miękkie, gęste i krótsze, niż włos okrywowy. Włos okrywowy prosty, szorstki/sztywny i nieco odstający od tułowia. Włos na głowie, dolnych partiach kończyn oraz uszach – krótki. Długość włosa na kłębie i zadzie wynosi ok. 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia, z wyjątkiem ogona, gdzie szata jest najdłuższa i najbardziej obfita. MAŚĆ: Każda maść, np. ruda, płowa, biała, etc., lub nawet pinto (łaciata) i pręgowana. Kolory są błyszczące i wyraźne, natomiast znaczenia równomierne, z maską lub strzałką, bądź bez. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie i więcej, niż 1/3 tułowia. Kolor podszycia może różnić się od koloru włosa okrywowego. WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy: 66-71 cm (26-28 cali). Suki: 61-66 cm (24-26 cali). WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. - Sucze psy / samcze suki. - Wąska lub spiczasta głowa. - Brakujący ząb (z wyjątkiem 2 P1 i/lub M3). - Niebieskie lub czarne plamy na języku. - Jasne oczy. - Krótki ogon. - Odstające lub ustawione podsiebnie łokcie. - Jakikolwiek ślad kryzy lub pióra. - Bojaźliwość lub złośliwość. POWAŻNE WADY: - Lekka masa. - Lekki kościec. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub nadmierna bojaźliwość. - Całkowity brak pigmentacji nosa. Nos z niepigmentowanymi obszarami (nos motyli). - Opuszczone, wiszące lub załamane uszy. - Przodozgryz lub tyłozgryz. - Sierpowaty lub nie zwinięty ogon. - Psy poniżej 63,5 cm (25 cali); suki poniżej 58,5 cm (23 cali). Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny. Źródło:

jak wygląda pies akita